Vandaag kookte ik een HelloFresh‑maaltijd.
Ja, we hebben ons onlangs weer aangemeld. We wilden gevarieerder en iets gezonder eten. De recepten die we van HelloFresh krijgen, zouden we zelf simpelweg niet bedenken. Voor mij voelen de ingrediënten soms best “gevorderd” voor de gemiddelde thuiskok, snap je?
Het is ook superhandig dat ze alles één keer per week aan de deur bezorgen. Op de bezorgdag werk ik meestal thuis en anders neemt mijn vrouw de doos aan. Dat scheelt een ritje naar de winkel en een hoop doelloos rondlopen om alles te zoeken.
Dus ik kwam vandaag op een gegeven moment thuis. Ik liep de woonkamer in en schrok eerlijk gezegd. Het was een complete chaos. Mijn vrouw was vrij, mijn dochter had een studiedag en ze namen dat blijkbaar vrij letterlijk: een volledige vrije dag. Overal lagen snacks, prulletjes, drankjes, speelgoed en vieze borden. Noem maar op.
Natuurlijk was er ook nog niets voor het avondeten voorbereid, terwijl ik stiekem wel verwacht had dat dat zo zou zijn. Verwachtingen scheppen is een van de grootste fouten die ik kan maken, want het loopt zelden zoals ik het in mijn hoofd had, en dat laat me dan (mild gezegd) teleurgesteld achter.
Toen ik thuiskwam had mijn vrouw bovendien geen tijd om te koken, want ze moest onze zoon naar zwemles brengen. Dus gingen zij op pad en bleef ik thuis met onze dochter, omringd door de chaos. En ja, ik moest koken. Slechter had het niet kunnen uitkomen, want ik wilde eigenlijk nog wat werk afronden. Maar we moeten ook eten, natuurlijk.
“Werk kan morgen wel,” dacht ik. Misschien zou ik vanavond nog wat inhalen, al is die kans klein. Er is hier genoeg te doen en ik wil ook nog gaan hardlopen. Daarna wil ik in elk geval iets van ontspanning voelen. Dus goed, werk morgen. Eens kijken wat we eten. Oh ja, HelloFresh. In mijn hoofd zo’n beetje synoniem voor veel werk, zeker voor iemand die kán koken, maar dan net wat chaotisch en eigenwijs.
Gelukkig geeft HelloFresh duidelijke, stapsgewijze instructies bij elke maaltijd. Dat scheelt veel nadenkwerk. Dus ik begon te koken. Verse groenten, goed vlees, alles gesneden, gekruid en precies op tijd.
Ik deed er echt mijn best op en hoe dichter ik bij het einde kwam, hoe zekerder ik wist dat het lekker zou worden. Ik voelde me trots. Ik had niets verpest. Nou ja, op één ding na: ik had de aardappels in schijfjes gesneden in plaats van in partjes. Mijn brein weigerde gewoon samen te werken met “partjes”. Het werden schijfjes.
Uiteindelijk was alles klaar. Mijn vrouw en zoon waren weer thuis en we konden eindelijk eten. Toen we aan tafel zaten, betrapte ik mezelf erop dat ik wachtte. Niet tot het eten was afgekoeld, maar op de eerste reactie van mijn vrouw.
Mijn ego werd onrustig. Het wilde horen: “Dit is echt lekker.” Of iets anders dat die kleine honger naar erkenning zou voeden. Zo’n “goed gedaan”.
Maar ik besloot niet te vragen.
Ik wilde vanavond iets anders trainen: niet mijn kookkunsten, maar mijn vermogen om oké te zijn zonder bevestiging. Ik was benieuwd wat er zou gebeuren als ik niet om goedkeuring vroeg en het eten gewoon liet zijn wat het was.
Want stel dat ze het niet lekker vond. Zou dat mijn moeite dan ineens minder waard maken? Waarom zou hoe ik me voel afhangen van iemands mening?
Dus ik at. Geen vragen. Niet vissen naar complimenten. En ik moet toegeven: dat voelde goed. Ik was genoeg. Geen externe bevestiging nodig. Zo’n practice‑what‑you‑preach‑moment. Ik kan hier prima over praten en anderen advies geven, maar het zelf dóén is een ander verhaal. Het lijkt misschien niets bijzonders, maar we weten allebei dat het niet zo simpel is om echt te leven wat je zegt. Er zijn genoeg mensen die mooie ideeën prediken maar ze niet naleven, of het niet toegeven als dat zo is.
Dus ja, dit voelde als een klein maar betekenisvol moment.
Vanavond maakte ik niet alleen het avondeten. Ik gaf mijn ego een lesje.